Samkeppniseftirlitið deilir sjónarmiðum lítilla og meðalstórra fyrirtækja í Ferðaþjónustu til Stjórnvalda

Bréf Samkeppniseftirlitsins til Stjórnvalda

 

Má segja að í þessu bréfi fari sjónarmið smærri ferðaþjónustuaðila og samkeppniseftirlitsins vel saman. 

 

Bjarnheiður Jóhannsdóttir skrifar í pistli inni á facebook grúppu

"Samstaða smærri fyrirtækja og einyrkja í ferðaþjónustu"

 

"Staða ferðaþjónustunnar og stuðningur hins opinbera

Mig langar að koma fram með sjónarhorn sem mér finnst hafa farið fyrir ofan garð og neðan hjá bæði Samtök ferðaþjónustunnar og Ferðamálastofa / Icelandic Tourist Board í þeirra umfjöllun um stöðuna og framtíðina í greininni.

Þær aðgerðir sem ríkið hefur staðið fyrir vegna covid og gagnast ferðaþjónustu, eins og öðrum greinum, hafa stutt við nokkurn hóp ferðaþjónustufyrirtækja, mestmegnis miðlungs stór fyrirtæki (á íslenskan mælikvarða), ein einnig nýst þeim stærstu, Þau hafa stærðar sinnar vegna óneitanlega fleiri bjargráð en þau minni, varðandi fjármögnun.

Litlu fyrirtækin hafa setið dálítið eftir. Stuðningslán hafa eflaust nýst einhverjum þeirra, en þó tæplega ráðið úrslitum, því ekki var um stóra mögulega upphæð að ræða, miðað við veltu fyrirtækjanna.

 

Tekjufalls- og viðspyrnustyrkirnir hafa verið útfærðir á dálítið ósanngjarnan máta, að því leyti að þak á stuðning á að miða við laun og reiknað endurgjald á hverjum tíma, en mörg minnstu fyrirtækin eru með talsvert af útvistuðum verkefnum, s.s. bókhald, markaðsmál og fleira, á meðan stærri fyrirtæki eru með þessi störf innan dyra. Þannig myndast skekkja. Eins er umhugsunarefni hvort endilega eigi yfirleitt að hengja stuðninginn við störf, en kannski meira við tekjufall almennt. Tæknilega eru þessar lausnir þannig að það þarf að verja talsverðum tíma í að lesa sig í gegnum reglurnar til að skilja þær. Skatturinn hefur m.a. misskilið og oftúlkað/rangtúlkað lög sem fram hafa komið, en sem betur fer hafa þingmenn veitt aðhald og komið í veg fyrir mistök Skattsins. Gott og vel, kannski ágætt að hafa tekjufallsstyrkinn af þessum toga, en hvers vegna líka viðspyrnuna?

 

Ég hef ekki séð góðan rökstuðning fyrir því að það þurfi endilega að miða við laun eða reiknað endurgjald, en ekki annan rekstrarkostnað, við styrkveitingar. Það er nefnilega ekki lengur verið að verja störf, þau eru feykilega mörg farin í bili og það þarf að einbeita sér að því að verja innviði fyrirtækjanna næst, þannig að þeir hverfi ekki líka. Kannski hefði þessi aðferð virkað betur fyrr í faraldrinum, en það lifir ekkert fyrirtæki í nærri ár með fólk á launaskrá, en engar tekjur.

Sértæku aðgerðirnar fyrir ferðaþjónustuna hafa ekki verið ýkja margar, en þó nokkrar, í formi markaðssetningar og ímyndarmála. Ekki með beinum stuðningi við fyrirtækin, heldur undir hatti Íslandsstofu og markaðastofanna. Sumt heppnast vel og skilað sér, en annað kannski ekki eins vel, enda erfitt að skipuleggja markaðsstarf í miðjum heimsfaraldri.

En hvaða áhrif hefur það að láta litlu aðilana sitja eftir?

Það eru allskonar fyrirtæki í ferðaþjónustu, allt frá gistingu í heimahúsum, veitingum, menningarstarfsemi og flúðasiglingum, til alls lags sérhæfðrar þjónustu við einstaklinga og hópa á ferðinni. Eðlilega eru hlutfallslega fleiri af aðilunum á landsbyggðinni litlir og jafnvel ekki opið alveg allt árið, á meðan öfugri aðilarnir eru frekar í þéttbýli og tengdir fjölförnum stöðum, s.s. Gullna hringnum. Ef aðilum í dreifðari byggðum fækkar vegna ástandsins og skorts á heppilegum stuðningi, þá má búast við að nokkrir hlutir gerist samhliða.

 

1. Fjölförnu leiðirnar verða fyrir meiri ágangi, þar sem valkostum fækkar, sem þýðir að fleiri ferðamenn fá ekki þá upplifun af landinu sem þeir eru að leita að.

2. Einn aðal markhópur í ferðaþjónustunni, „sjálfstæði landkönnuðurinn“ kemst ekki ferða sinna, nema yfir stutt tímabil á árinu og ekki eins víða um landið og áður. Jafnvel þótt hann finni gistingu, er hætta á því að hann skilji líka minna eftir sig, þar sem þjónusta við hann að öðru leyti er minni.

3. Sérstaða og þjónustufjölbreytni í ferðaþjónustu á Íslandi minnkar verulega og þannig tapast verðmætar syllur á markaði, sem jafnvel hefur tekið langan tíma að byggja upp.

4. Færri gestir sem hingað koma kynnast venjulegum Íslendingum, sem geta boðið persónulega þjónustu, smæðar sinnar vegna.

5. Annars konar þjónusta á landsbyggðinni, sem hefur talsverðar tekjur af ferðamönnum, þótt hún þjóni einnig heimamönnum, mun þurfa að draga saman seglin. (t.d. bílaverkstæði og matvöruverslanir).

6. Með mikilli fækkun fyrirtækja í ferðaþjónustu tapast viðskiptasambönd og þekking í miklum mæli, sem mun taka langan tíma að byggja upp aftur.

 

Þeir sem starfa í hefðbundnum greinum, þar sem innviðirnir eru fasteignir og tæki eiga kannski erfitt með að átta sig á því hvar verðmætin liggja í ferðaþjónustunni. Félagslynt fólk, persónuleg tengsl, markaðsefni, sérstaða, þekking á menningarheimum, gott skipulag, reynsla af akstri í ófærð, húmor, hlýja, þekking á náttúrunni og sögunni, þetta eru allt perlurnar sem skapa verðmætin, en ekki rúturnar og hótelin, sem slík.

Ég varð satt að segja ansi hissa þegar ég sá viðtal við ferðamálastjóra í síðustu viku, þar sem hann taldi greinina geta hrokkið hratt í gang aftur. Það er gríðarmikið horfið af viðskiptatengslum, mikið horfið af hæfni í formi starfsfólks og það er nánast búið haustið, sem er jú tíminn til að markaðssetja næsta ár. Tengslin eru ekki aðeins brotin hér á landi, heldur hafa ferðaskrifstofur erlendis misst mikið af sínu fólki og ekki sjálfgefið að nýtt starfsfólk þeirra kaupi Ísland við fyrsta símtal.

Ég held að það sé kominn tími til að taka niður rósrauðu gleraugun. Auðvitað tökum við sem á annað borð lifum þetta af á honum stóra okkar þegar allt fer í gang, en það verður eitthvað svolítið fátæklegra um að litast. Hið opinbera má líka virkilega fara að bretta upp ermarnar og fara að beita fleiri meðulum. Eins má gjarnan fara að horfa til bankanna, þeir hafa setið svolítið hjá í þessu öllu. Nema reyndar að þeir hafa verið að leysa til sín fyrirtæki…sem er ekki að hjálpa greininni neitt."

 

Birt með leifi Bjarnheiðar Jóhannsdóttur og hefur hún kæra þökk fyrir

Ferðaþjónustan tekur hratt við sér við komu bóluefnis

Segir Skarphéðinn Berg Ferðamálastjóri í samtali við RUV, en mun hún gera það. Sjá viðtal við Skarphéðinn Berg

Já vissulega kemur smá bjartsýni og von við komu bóluefnis gegn Covid sjúkdómnum, það er það sem heimurinn hefur beðið eftir til að hagkerfi heimsins geti tekið við sér. En þetta er búið að vera langur tími - í rauninni fer heilt ár að lámarki í þessa veiru og það er langur tími fyrir ferðaþjónustuaðila með nánast litla sem enga innkomu. Það sem að Skarphéðinn minnist ekki á eru fjöldagjaldþrotin í greininni. Þeir sem duttu strax út fyrri í aðgerðum Stjórnvalda í byrjun faraldurs. Það fólk er ekki ánægt með viðhorf Skarphéðins Bergs og finnst hann illa tengdur þeim raunveruleika sem að þetta fólk er að fást við. Að segja að ferðaþjónustan muni taka hratt við sér, það fer allt eftir því hvernig menn munu geta nýtt sér þau úrræði sem að nú eru í smíðum og væntanleg. 

Bjarni Ben í upphafi faraldurs tók fram að lífvænlegum fyrirtækjum yrði hjálpað til að komast í gegn um þetta tímabil. Hins vegar hafa aðgerðir stjórnvalda komið skrefi of seint og menn komnir inn að beini í fjársvelti. Bankarnir hafa sitt eigið ákvarðanavald hvað gera skuli við sína viðskiptavini, þar sem að skuldasöfnun á sér stað sem að ekki var fyrirsjáanleg. Stuðningslánið er skuld sem ekki var til fyrir í rekstrarlíkani fyrirtækjanna og frysting lána var alltof stutt. Það vekur furðu mína að ekki skuli áfram vera beint til fjármálastofnanna að frysta þessar skuldir yfir á næsta sumar, þar sem að nú er bóluefni væntanlegt og fjármálastofnanir geta því án mikillar áhættu áfram veðjað á þau fyrirtæki sem eru lífvænleg. Þrátt fyrir væntanlega viðspyrnustyrki og aðrar aðgerðir sem að eru í kortunum, þá blasir sú staðreynd við að ferðaþjónustan mun ekki taka við sér fyrr en í fyrsta lagi næsta sumar 2021. Þannig að ef áfram á að halda lífvænlegum fyrirtækjum á lífi þangað til, þá þurfa þau að komast í skuldaskjól, þar til þau geta farið að mala aftur. Þá liggur fyrir að margir munu þurfa að endurfjármagna, en í augnablikinu er alltof erfitt er að spá fyrir um hver framvindan verður hjá fyrirtækjum varðandi innkomu og því er endurfjármögnun ekki í kortunum í augnablikinu. 

Tekið úr spjalli inná Grúppu "Samstaða smærri fyrirtækja og einyrkja í ferðaþjónustu"

"Þegar við erum að kvarta undan skilningsleysi/þekkingarleysi, er ástæðan sú að þeir sem ekki eru í ferðaþjónustu skilji ekki hvað er í gangi og átti sig ekki á stöðunni, þá koma svona fréttir og útskýra það allt  Hér tjáir ferðamálastjóri sig um stöðuna í frétt á RÚV.is

Úr fréttinni:
Fyrirtækin verða tilbúin: 

„Já ég held að fyrirtækin verði almennt tilbúin. Auðvitað hafa þau gengið í gegnum býsna erfiða tíma á þessu ári, en miðað við þær upplýsingar sem við höfum þá hafa þau mörg náð að bregðast mjög skilvirkt við þessu ástandi. Tekjurnar hafa náttúrulega hrunið, en þau hafa náð að fylgja því eftir með því að lækka kostnað hjá sér. Ríkið hefur náttúrulega komið til aðstoðar varðandi launakostnaðinn. Það munar mikið um þetta þannig að þau hafa náð að verjast í rekstrinum með þeim hætti.“

(tilvitnun lýkur)

 

Verða fyrirtækin tilbúin?
Hér er um embættismann að ræða og heila stofnun sem óneitanlega bara með nafni sínu, Ferðamálastofa er andlit ferðaþjónustunnar út á við. Það er alvarlegt að ríkisstofnun sem þessi komi fram með svona fullyrðingar þegar við vitum að ferðaþjónustan er að brenna upp."

 

Eins og sjá má að þá er staðan alvarleg hjá svo mörgum, en í þessari grúppu eru upp undir 300 ferðaþjónustuaðilar, sem að upplifa að þau eru ekki heyrð. Strax í byrjun faraldurs virðist sú lína hafa verið lögð hverjum ætti að fórna og í þeim fórnarkostnaði eru litlu fyrirtækin og einyrkjarnir að stórum hluta. Það er sárt fyrir þetta fólk að upplifa að þeirra hugvit, þekking, djörfung og dugnaður er ekki metinn verðleikum. Það er vissulega eðlileg krafa að lífvænlegt fyrirtæki eigi að vera í skilum með öll opinber gjöld í byrjun faraldurs, en ef þessi aðilar hafa ekki fengið neinar fyrirgreiðslur á þessum átta mánuðum síðan þetta stríð hófst, þá kemur vissulega að því að þau gjöld fari í vanskil hjá sumum. Þetta er því sanngirnismál. Atvinnulífið á rétt á bótum, ekkert síður en launþeginn sem á sinn rétt á atvinnuleysisbótum. Það er líka rangnefni að segja að ríkið sé að greiða atvinnuleysisbætur fyrir fyrirtækin, þegar að tryggingargjaldið sem að atvinnulífið greiðir með hverjum starfsmanni rennur til atvinnuleysistryggingarsjóðs og þar með er það atvinnulífið sem borgar. 

 

Lokunarstyrkir ekki fyrir ferðaþjónustuaðila og veitingastaði.

Við þurftum að skella í lás í október, reyna að klára sem mest af okkar birgðum, slökkva á öllum þeim tækjum sem við gátum, til að spara rafmagn, skila inn sorpílátum, sem kostað okkur tæp 45.000 kr. 4000 kr. fyrir að smúla hverja tunnu. Engu síður er kostnaður af afgreiðslukerfi og fl. sem ekki er hægt að skila inn, þar sem allar rekstraupplýsingar fyrirtækisins eru inni á vef þjónustuaðila. Það er síðan ekki alveg einfalt að opna aftur, það þarf meira en bara að opna dyrnar. Þetta er veitingastaður og það fylgir því mikill kostnaður að starta opnun aftur. Þetta held ég að menn geri sér almennt ekki grein fyrir.

Ríkisstjórnin skipaði okkur ekki að loka, en 10 manna hámark viðskiptavina gerir veitingastöðum algjörlega ókleift að hafa opið. Það er mun dýrara að hafa opið en lokað með þeim takmörkunum sem að eru í gildi. Þetta er patt staða sem enginn óskar sér að vera í. Ábyrgð Ríkisins er algjör í þessum efnum, og þeim væri nær að kalla þessa styrki sínu rétta nafni, bætur til handa atvinnulífinu, bara rétt eins og atvinnuleysisbætur eru kallaðar bætur, sem sagt réttur fólks til bóta, til að geta lifað.

Ég er vissulega ánægð með að þessar auglýstu aðgerðir, sem Ríkisstjórnin kynnti sé á leið í gagnið, en undraðist að ekki voru neinir fjölmiðlar sem máttu beina spurningum að þessum fjórum ráðherrum. Ég hefði t.d. viljað fá betri útlistanir á ráðningastyrkjunum, hvernig þeim verður úthlutað og hvenær. Engu síður finnst mér enn þá vanta uppá, eins og t.d. að víkka út hverjir geta sótt um lokunarstyrkina, en einnig varðandi stuðningslánin, það þarf að lengja verulega í þeim. Þau lán verða að vera þolinmótt fé, ekkert fyrirtæki mun geta greitt það niður á þeim hraða sem upp er settur. Það er ég alveg viss um.

En vonandi komast þessar aðgerðir hratt og vel í gangið. Sjáum hvað setur. 

 

Tekjufallsstyrkir, sem ætlaðir voru litlum fyrirtækjum og einyrkjum opnir fyrir alla!

Nú í endann nóvember munu mörg fyrirtæki fara á gapastokkinn, fjölda-eignaupptaka mun eiga sér stað. Lán sem að fóru í frystingu i marz síðastliðinn, duttu inn aftur í byrjun október og bankarnir fengu frjálsar hendur með hvað gera ætti við þessa skuldara. 

Ennþá eru úrræði Ríkisstjórnarinnar á hraða snigilsins, ennþá er verið að föndra saman leiðir, ennþá verða minnstu rekstraraðilarnir í ferðaþjónustunni fyrir barðinu á þessari bið, sem mun kosta marga allt. 

Útlit er fyrir að þeir fjármunir sem ætlaðir eru í væntanlega tekjufalls-styrki fara að mestu í vasa þeirra sem ekki flokkast sem litlir rekstraaðilar, þar sem að ekkert þak er á hversu stórt fyrirtækið er, né er neitt þak á ársveltu fyrirtækisins. Því munu fyrirtæki sem hafa kannski 200 starfsmenn, geta sótt um tekjufalls-styrki fyrir allt að 5 starfsmenn, hafi fyrirtækið orðið fyrir því að velta hafi minnkað milli ára, allt að 40%. 

Þar sem að fjármunir þeir sem að ætlað er í þessa styrki eru takmarkaðir, þá munu örugglega færri fá en þurfa og líkur á að það verði þeir sem að minnst hafa, eins og virðist tíðkast svo gjarnan á okkar ástkæra landi. 

Lítil fyrirtæki og einyrkjar gerðu ákall um að á þá yrði hlustað, að skjótt yrði gripið til aðgerða, en þetta óp virðist hljóma eins og aumlegt væl í eyrum þeirra sem hafa afdrif almennings í sínum höndum. Ekki verður opnað fyrr en í desember fyrir umsóknir um tekjufalls-styrki, það passar, því að þá verður búið að keyra nokkra vel útvalda í gjaldþrot. Síðan taka menn sér allt að tvo mánuði til að afgreiða þessi mál, því að vissulega þurfa þau að halda jólin og fá gott frí, í það minnsta tvær vikur, til að safna kröftum í þessi krefjandi verkefni. Ekki er búið að hanna viðspyrnu-styrkina, ætli þeir verði tilbúnir til umsóknar undir vorið 2021?

Þetta eru staðreyndir, en ekki finnst samt Ríkisstjórninni nein þörf á að koma þessum aðilum í skuldaskjól og beina tilmælum sínum til fjármálafyrirtækja að frysta áframhaldandi skuldir þessara fyrirtækja, meðan verið er að vinna í þeirra málum. Einkennileg afstaða, verð ég að segja, eða kannski ekki. Kannski er það stefnan að keyra sem flesta í þrot, þá þarf ekki að styðja við þau fyrirtæki, þau eru ekki lengur til.

Síðan er það önnur saga hvernig þessir styrkir líta út;

Þetta segir  Bjarni Ben í viðtali 16 okt 2020.

„Eins og áður segir er frumvarpinu ætlað að aðstoða einyrkja og litla rekstraraðila sem hafa orðið fyrir verulegum tekjumissi og er liður í aðgerðum ríkisstjórnarinnar til að draga úr tjóni vegna faraldursins og leggja grunn fyrir öfluga viðspyrnu í kjölfar hans.

Tekjufallsstyrkjum er m.a. ætlað að styðja minni rekstraraðila sem starfa í menningar- og listgreinum, ferðaleiðsögumenn og aðra minni aðila í rekstri. Styrkirnir munu jafngilda rekstrarkostnaði (þ.m.t. reiknuðu endurgjaldi) á tímabilinu frá 1. apríl 2020 til 30. september 2020 en geta þó ekki orðið hærri en 400 þús. kr. fyrir hvert stöðugildi á mánuði hjá rekstraraðila á tímabilinu.“

Þetta er það sem samþykkt hefur verið, er þó ekki tilbúið til umsóknar

Stöðugildi verði skilgreint sem starfshlutfall er jafngildi fullu starfi launamanns í einn mánuð. Í þessu felst að einn launamaður getur í hæsta lagi jafngilt einu stöðugildi enda starfi hann í fullu starfi hjá rekstraraðila í heilan mánuð. Tveir launamenn í hálfu starfi í einn mánuð jafngilda samtals einu stöðugildi. Að sama skapi jafngildir launamaður sem starfar í heilu starfi hjá rekstraraðila hálfan mánuð 50% stöðugildi. Ekki verður talið að einn launamaður geti numið meira en einu stöðugildi í skilningi laganna enda þótt hann vinni í einum mánuði fullt starf auk yfirvinnu.

Með stöðugildi er átt við starfshlutfall sem jafngildir fullu starfi launamanns í einn mánuð, sbr. umfjöllun hér að framan um 3. gr. frumvarpsins. Því er ekki endilega samhengi á milli fjölda launamanna, sbr. lög um fjárstuðning við minni rekstraraðila vegna heimsfaraldurs kórónuveiru, nr. 38/2020, og fjölda stöðugilda. Rekstraraðili getur t.d. haft fimm launamenn en einungis tvö stöðugildi ef fjórir þeirra eru í 25% starfshlutfalli.

Það að tengja Rekstrarstyrki einungis við stöðugildi, hentar afar illa Ferðaþjónustuaðilum, sem að hafa sagt upp sínu starfsfólki og lokað tímabundið til að bíða af sér Covid. Við erum að tala um fyrirtæki sem að lifa af ferðamanninum og nú eins og allir vita, eru fáir eða bara engir ferðamenn. Það er því engin innkoma, en engu síður er enn þá ákveðinn rekstrakostnaður til staðar. Það sem að þessir aðilar þurfa er áframhaldandi frysting lána fram að opnun og einhverja fasta upphæð á mánuði til að þreyja Þorrann. Sem sagt fyrirgreiðslur hjá lánastofnunum og ákveðin styrk á mánuði fyrir föstum kostnaði. Hjá litlum aðilum og einyrkjum þarf það ekki að vera svo mikið, en engu síður kostar mikið að skulda, ef að ekkert kemur inn. Enn og aftur vil ég taka fram að þessu fólki er ekki um að kenna þessi faraldur, né eru þau ábyrg fyrir sóttvarnaraðgerðum Ríkisstjórnarinnar, sem að kemur hvað harðast niður á þessu fólki. Ríkið er fast í að hanna aðgerðir sem að henta ekki litlum fyrirtækjum og einyrkjum í ferðaþjónustu. Það er enginn vilji til að hlusta á þessa aðila, sem hafa þó unnið það starf að þarfagreina þessi fyrirtæki og einyrkja og afhent það Ríkisstjórninni með á þriðja hundrað undirskriftum lítilla rekstraraðila.

Fyrirtæki sem að þarf að hafa lokað, er í 100% tekjufalli, það kemur ekkert inn. Menn spyrja kannski, af hverju að hafa ekki opið þá? Svar: Það eru engir viðskiptavinir. Af hverju ertu þá að streða þetta, láttu þetta bara rúlla!  Jamm, en það þýðir gjaldþrot fyrir marga persónulega og var það ekki það sem menn töluðu um að forðast, að fólk missti allt sitt, heimili sín og afkomu. Við erum að tala um örfyrirtæki, einyrkja sem að eru í persónulegum ábyrgðum. Ríkið er ábyrgt fyrir þeim aðgerðum sem að rændu þetta fólk afkomunni. Það á rétt á bótum.  Taka ber fram að rekstrarstöðvunartryggingar sem sum að þessum fyrirtækjum borga fyrir dýrum dómum, dekka þetta ekki, þú getur ekki tryggt þitt fyrirtæki fyrir heimsfaraldri, frekar en náttúruhamförum. Þar er það alltaf ríkisstjórn hvers lands fyrir sig, sem á að axla þá ábyrgð, ekki einstaklingurinn, eða atvinnulífið eitt og sér.

ENN OG AFTUR – AÐGERÐIR FYRIR EINYRKJA OG LÍTIL FYRIRTÆKI SEM HJÁLPA ÞEIM Í GEGN UM COVID, FRAMUNDAN ERU BETRI TÍMAR, ÞANGAÐ TIL ÞURFUM VIÐ AÐ HALDA LÍFI.

 

 

 

UPPLIFUNAR FERÐAÞJÓNUSTA - HVAÐ ER ÞAÐ?

Það sem að markaðsfræðingar í ferðaþjónustu hafa boðað síðastliðin ár er  „ UPPLIFUNAR-FERÐAÞJÓNUSTA“  það er nútíðin og framtíðin. Aukin eftirspurn eftir upplifun, framar öllu öðru.

Hér kemur smá saga; Þegar að við hjónin kynntumst stunduðum við hjólreiðar af miklu kappi. Við ferðuðumst bæði hér heima og einnig erlendis, á fjallahjólum. Vorum með allt sem við þurftum á hjólunum. Árið 1992 fórum við okkar fyrstu ferð yfir hálendið, nánar tiltekið Kjöl, frá Akureyri og yfir til Selfossar í suðrinu.  Þegar að við bæði þreytt og banhungruð komum yfir á Geysi í Haukadal, var þar fyrir smáskúr, sem þjónaði hlutverki sjoppu og afgreiddi bensín. Meira var nú ekki í boði á þessum slóðum í denn tíð. Við fengum hins vegar frábærar viðtökur, fengum allt frítt sem við gátum í okkur látið, pylsur, prins polo og kók í gleri, fyrir það eitt að hafa sem íslendingar afrekað að hjóla yfir Kjöl. Allar götur síðan ilja ég mér við þessa minningu. Frábær íslensk gestrisnin.

Af þessari sögu má dæma að ekki var mikið í boði, fyrir utan Reykjavík og kannski Akureyri, fyrir ferðamanninn að njóta í mat og drykk á því herrans ári 1992. Tveimur árum seinna fórum við í brúðkaupsferð til Skotlands, tókum að sjálfssögðu hjólin okkar með og lögðum af velli 900 km á þremur vikum. Við byrjuðum í Glasgow, þræddum austurströndina, með viðkomu í Edinburgh til Aberdeen. Á Austurströndinni er mikið af þorpum og litlum bæjum. Ég heillaðist af þjónustustiginu sem var í boði, allstaðar BB og litlir krúttlegir veitingastaðir, barir og kaffihús. Eftir því sem að þorpin voru minni, því betri og fullkomnari voru tjaldstæðin, alveg í öfugum formerkjum við það sem ég þekkti frá Íslandi. Einnig var mikið um allskonar lítil söfn, auðvitað kastala og fl. Mér fannst þetta eins og að ganga inní málverk frá impressionist-a tímabilinu, allt svo gamalt, en vel við haldið. Sveitirnar alveg sérlega snyrtilegar og fallegt í kring um bæjarstæðin. Þetta var kultúr sjokk.

Á síðastliðnum árum höfum við íslendingar verið að byggja upp ferðaþjónustufyrirtæki, bæði lítil og stór til að mæta auknum áhuga á landi og þjóð. Allt í kring um landið hefur fólk með hugviti og krafti byggt upp starfssemi sem er meira í líkingu við það sem að ferðamenn fá notið annarsstaðar, þetta sem við köllum „Local“ upplifun, beint frá býli, eða framleitt á staðnum, eitthvað sér íslenskt og reynt að kynna fyrir ferðamanninum allt það besta sem að landið getur boðið uppá. Allskonar ferðir um hálendið, jökla og ár, ferðamaðurinn hefur drukkið í sín einstaka náttúrufegurð og notið þjónustu sem að við Íslendingar getum verið stolt af. Við höfum lagt okkur fram við að komast frá sjoppu-menningunni, yfir í gömlu góðu sveitagestrisnina, þar sem allt það besta sem við getum boðið upp á er teflt fram. Svo ég tali nú ekki um okkar einstöku laugamenningu, sem fyrir finnst hvergi eins og á Íslandi, sundlaug í hverju „Krummaskuði“ eða þannig, ha, ha ...

Þessi uppbygging hefur styrkt byggðirnar, fólk hefur skapað sjálfum sér og öðrum atvinnu og eins og Íslendingar uppgötvuðu í sumar, að þá er bara alveg frábærlega gaman að ferðast um Ísland og margt meiri háttar skemmtilegt í boði fyrir ferðamanninn, sem ekki áður var. UPPLIFUN!

Það sem hefur tekið mörg ár að byggja upp með blóði, svita og tárum, er nú verið að slátra með andvara- og þekkingarleysi á greininni. Hvað er á bak við allt þetta. Að stærstum hluta eru þetta lítil fyrirtæki – með fáum starfsmönnum og alveg niður í einyrkja. Eins og regluverkið er í kring um atvinnulífið á Íslandi, þá rúmast þessir aðilar þar ekki inni, því miður og því þarf mun sértækarI og viðameiri aðgerðir en boðað er. Viljum við rústa þessu öllu, ÖLLU sem hefur áunnist vegna andvaraleysis. Við þurfum aðgerðir núna. EKKI GLEYMA ÞVÍ AÐ ÞESSU FÓLKI ER EKKI UM AÐ KENNA HVERNIG KOMIÐ ER – ÞETTA ERU HAMFARIR Á HEIMSVÍSU!

Hverjir munu kaupa íslensku bankana á brunaútsölu, eftir Covid hrunið?

Clingendael skýrslan:

Hvað er Kína að gera á Íslandi og hvers vegna?

Stærstu kínversku fjárfestingarnar eru á Íslandi og Grænlandi

„Af öllum löndum Norðurslóða hafa Ísland og Grænland boðið inn mestu kínversku fjárfestingunum miðað við verga þjóðarframleiðslu.” Í skýrslunni segir að saga Kína á Íslandi hafi byrjað í fjármálakreppunni 2008. Þá hafi aðildarumsóknin að ESB ekki gengið eftir vegna deilna um fiskimiðin 2013 og að Ísland hafi ekki átt aðgang að svæðasjóðum ESB til að ná sér aftur á strik eftir fjármálakreppuna. Ísland skapaði sögu með því að verða fyrsta landið í Evrópu sem gerði fríverslunarsamning við Kína sem gert hafi Kína einn af þremur mikilvægustu útflutningsmörkuðum Íslands. Samskipti landanna hafi síðan dafnað með eitt af stærstu sendiráðum Kína í heimi staðsett í Reykjavík.

Saga samskipta Íslands og Kína

 

Hverjir munu kaupa íslensku bankana á brunaútsölu, eftir Covid hrunið?

Clingendael skýrslan: Hvað er Kína að gera á Íslandi og hvers vegna?

Stærstu kínversku fjárfestingarnar eru á Íslandi og Grænlandi

„Af öllum löndum Norðurslóða hafa Ísland og Grænland boðið inn mestu kínversku fjárfestingunum miðað við verga þjóðarframleiðslu.” Í skýrslunni segir að saga Kína á Íslandi hafi byrjað í fjármálakreppunni 2008. Þá hafi aðildarumsóknin að ESB ekki gengið eftir vegna deilna um fiskimiðin 2013 og að Ísland hafi ekki átt aðgang að svæðasjóðum ESB til að ná sér aftur á strik eftir fjármálakreppuna. Ísland skapaði sögu með því að verða fyrsta landið í Evrópu sem gerði fríverslunarsamning við Kína sem gert hafi Kína einn af þremur mikilvægustu útflutningsmörkuðum Íslands. Samskipti landanna hafi síðan dafnað með eitt af stærstu sendiráðum Kína í heimi staðsett í Reykjavík.

Saga samskipta Íslands og Kína