Umræðan fyrir kosningar

Ég var að hlusta á Silfrið í gær, þar sem að formenn stjórnmálaflokkanna komu saman ásamt spyrlum. Náði í þáttinn á appið hjá RÚV. Það sló mig hvað bæði Samfylkingin og Píratar tala niður ferðaþjónustuna sem mikilvæga atvinnugrein og þeirra megin áhersla væri nýsköpunarfyrirtæki, menning og listir. Eins og ferðaþjónustan á Íslandi hafi ekki neina nýsköpun innanborðs, menningu og listir.

Þegar að ferðamönnum fór að fjölga ört á Íslandi, spruttu upp fyrirtæki um allt land, til að mæta þessari eftirspurn fyrir þjónustu og alls konar frumkvöðla-, menningar- og nýsköpun í greininni varð til. En hjá formanni Píratar var ekki að heyra að hún hafi orðið vör við það.

Okkar fyrirtæki varð til árið 2000 sem leirkeraverkstæði og við erum fyrst og fremst listafólk, ég og maðurinn minn. Við höfum unnið saman í list okkar í yfir 20 ár og Eldstó varð til sem ferðaþjónustufyrirtæki í kring um okkar list, hugsað sem upplifun, fyrst og fremst, ekki með neinar hugmyndir um að verða risastór á markaði, heldur vildum við getað haft af því okkar lifibrauð, og haldið áfram að vinna að okkar list saman, hjónin. 

Börnin okkar, orðin fullorðin nú öll, hafa tekið þátt í þessu með okkur, meðfram því að mennta sig. Við erum fjölskyldufyrirtæki og mörgum þykir það afar sjarmerandi, finnst vera tekið persónulega utan um sig, njóta þess að vera í fallegu umhverfi, þar sem passlega margir eru á staðnum. 

Það sem að okkur sem að erum ekki í miljarða-viðskiptum, þykir erfitt og afar ósanngjarnt, er umræðan um okkur sem stöndum í fyrirtækjarekstri. Upp til hópa er er umræðan sú að við séum gírug og jafnvel glæpamenn, sem að hugsum ekki um annað en að græða á hinum lágt-launaða starfshópi sem að vinnur við greinina. Vil ég samt nefna hér, að mörg af þessum smáfyrirtækjum, hafa aldrei greitt eigendum sínum arð, þar sem að það kostar mjög mikið að byggja upp fyrirtæki, sem á að blómstra og uppfæra sig - til að vera gjaldgeng á markaði. 

Þetta hljómar kannski sem væl í eyrum sumra, en engu síður er þetta sannleikurinn. Ekki allir komast í feitan tékka hjá Ríkinu, ekki geta allir verið Ríkisstarfsmenn. Allskonar fólk er til, og margir hafa þann draum að geta skapað sér og sínum lífsviðurværi á eigin vegum. Einkaframtakið er dýrmætt, þar kemstu að því hvers þú ert megnugur, allt stendur og fellur með þínum ákvörðunum og getu, en ekki síður því umhverfi sem þú ert í, þá á ég við að fólki sé gert kleift að byggja upp fyrirtæki, að þau fái meðbyr sér til hjálpar í byrjun.

Ég tel það bráðnauðsynlega aðgerð að hækka skattleysismörkin upp að 300.000 kr til að ná meiri sátt á vinnumálamarkaði, þar sem að ekki er neitt svigrúm til launahækkana, umfram það sem um er samið. Lág laun eru ofurskattlögð, þessa peninga ætti frekar að sækja í hærri sköttum á ofur-arðgreiðslur frá fyrirtækjum sem eru stór á markaði, sem og fjármálastofnunum. Því eins og ég nefndi, þá eru mörg þessi smáfyrirtæki ekki aflögufær um að greiða nokkurn arð til sinna eigenda, allt fer aftur í rekstur og viðhald. 

Fjármagnseigendur eru í lykilstöðu til að velja hvernig þeir borga sína skatta, hvort þeir greiði sér ofurlaun, eða ofurarð. Og valið hlýtur að vera þar sem að skattprósentan er lægri. En það virðist vera þannig, þegar að nýir skattstofnar verða til, að þá bitni það oftast á þeim sem að minnst hafa og miðstéttinni, hina ofurríku má ekki styggja. 

Fjármagnið er því með ofurhraða að safnast á æ færri hendur, jú og peningar hafa völd, það er víst deginum ljósara. 

En stóra spurningin er, hafa Stjórnmálamenn og flokkar, kjark til þess að styggja fjármagnseigndur, eða hafa þeir verið keyptir. 

UPPLIFUNAR FERÐAÞJÓNUSTA - HVAÐ ER ÞAÐ?

Það sem að markaðsfræðingar í ferðaþjónustu hafa boðað síðastliðin ár er  „ UPPLIFUNAR-FERÐAÞJÓNUSTA“  það er nútíðin og framtíðin. Aukin eftirspurn eftir upplifun, framar öllu öðru.

Hér kemur smá saga; Þegar að við hjónin kynntumst stunduðum við hjólreiðar af miklu kappi. Við ferðuðumst bæði hér heima og einnig erlendis, á fjallahjólum. Vorum með allt sem við þurftum á hjólunum. Árið 1992 fórum við okkar fyrstu ferð yfir hálendið, nánar tiltekið Kjöl, frá Akureyri og yfir til Selfossar í suðrinu.  Þegar að við bæði þreytt og banhungruð komum yfir á Geysi í Haukadal, var þar fyrir smáskúr, sem þjónaði hlutverki sjoppu og afgreiddi bensín. Meira var nú ekki í boði á þessum slóðum í denn tíð. Við fengum hins vegar frábærar viðtökur, fengum allt frítt sem við gátum í okkur látið, pylsur, prins polo og kók í gleri, fyrir það eitt að hafa sem íslendingar afrekað að hjóla yfir Kjöl. Allar götur síðan ilja ég mér við þessa minningu. Frábær íslensk gestrisnin.

Af þessari sögu má dæma að ekki var mikið í boði, fyrir utan Reykjavík og kannski Akureyri, fyrir ferðamanninn að njóta í mat og drykk á því herrans ári 1992. Tveimur árum seinna fórum við í brúðkaupsferð til Skotlands, tókum að sjálfssögðu hjólin okkar með og lögðum af velli 900 km á þremur vikum. Við byrjuðum í Glasgow, þræddum austurströndina, með viðkomu í Edinburgh til Aberdeen. Á Austurströndinni er mikið af þorpum og litlum bæjum. Ég heillaðist af þjónustustiginu sem var í boði, allstaðar BB og litlir krúttlegir veitingastaðir, barir og kaffihús. Eftir því sem að þorpin voru minni, því betri og fullkomnari voru tjaldstæðin, alveg í öfugum formerkjum við það sem ég þekkti frá Íslandi. Einnig var mikið um allskonar lítil söfn, auðvitað kastala og fl. Mér fannst þetta eins og að ganga inní málverk frá impressionist-a tímabilinu, allt svo gamalt, en vel við haldið. Sveitirnar alveg sérlega snyrtilegar og fallegt í kring um bæjarstæðin. Þetta var kultúr sjokk.

Á síðastliðnum árum höfum við íslendingar verið að byggja upp ferðaþjónustufyrirtæki, bæði lítil og stór til að mæta auknum áhuga á landi og þjóð. Allt í kring um landið hefur fólk með hugviti og krafti byggt upp starfssemi sem er meira í líkingu við það sem að ferðamenn fá notið annarsstaðar, þetta sem við köllum „Local“ upplifun, beint frá býli, eða framleitt á staðnum, eitthvað sér íslenskt og reynt að kynna fyrir ferðamanninum allt það besta sem að landið getur boðið uppá. Allskonar ferðir um hálendið, jökla og ár, ferðamaðurinn hefur drukkið í sín einstaka náttúrufegurð og notið þjónustu sem að við Íslendingar getum verið stolt af. Við höfum lagt okkur fram við að komast frá sjoppu-menningunni, yfir í gömlu góðu sveitagestrisnina, þar sem allt það besta sem við getum boðið upp á er teflt fram. Svo ég tali nú ekki um okkar einstöku laugamenningu, sem fyrir finnst hvergi eins og á Íslandi, sundlaug í hverju „Krummaskuði“ eða þannig, ha, ha ...

Þessi uppbygging hefur styrkt byggðirnar, fólk hefur skapað sjálfum sér og öðrum atvinnu og eins og Íslendingar uppgötvuðu í sumar, að þá er bara alveg frábærlega gaman að ferðast um Ísland og margt meiri háttar skemmtilegt í boði fyrir ferðamanninn, sem ekki áður var. UPPLIFUN!

Það sem hefur tekið mörg ár að byggja upp með blóði, svita og tárum, er nú verið að slátra með andvara- og þekkingarleysi á greininni. Hvað er á bak við allt þetta. Að stærstum hluta eru þetta lítil fyrirtæki – með fáum starfsmönnum og alveg niður í einyrkja. Eins og regluverkið er í kring um atvinnulífið á Íslandi, þá rúmast þessir aðilar þar ekki inni, því miður og því þarf mun sértækarI og viðameiri aðgerðir en boðað er. Viljum við rústa þessu öllu, ÖLLU sem hefur áunnist vegna andvaraleysis. Við þurfum aðgerðir núna. EKKI GLEYMA ÞVÍ AÐ ÞESSU FÓLKI ER EKKI UM AÐ KENNA HVERNIG KOMIÐ ER – ÞETTA ERU HAMFARIR Á HEIMSVÍSU!